Tyrinn

Ik sluit mijn ogen en als ik ze weer open zie ik de heuvels. Ze strekken zich uit zover ik kan zien, golvend als een groene zee. Het gras buigt in de wind. Niets steekt er boven het gras uit, zelfs de spaarzame huizen zijn laag en plat. De stormen maken het onmogelijk hier te leven voor wezens groter dan de wilde katten en vossen. Alleen kleine dieren leven hier. En de windgeesten. Als ik me concentreer kan ik ze zien spelen. Ze jagen elkaar achterna, duiken weg, laten zich vallen en schieten weer omhoog. Ze zijn zo mooi en ze passen zo perfect in deze wereld van winden en stormen.
Een van hen raast op me af en ik open mijn armen om hem te verwelkomen. De windgeest gaat door me heen en met een ruk schiet mijn geest terug mijn lichaam in.
O Tyrinn, O Tyrinn. Ik mis je zo...

_________________________________________________________________________________

I close my eyes and when I open them again, I see the hills. They strech out as far as I can see, whaving like a green see. The grass bows in the wind. Nothing sticks out from the grass, even the few houses are low and flat. The storms make it impossible to live here for creatures larger than the wild cats and foxes. Only small animals live here. And the windspirits. When I concentrate, I can see them play. They chase eachother, plunge (Is that the right word?), drop and fly up again. They are so beautiful and they fit so perfect in this world of wind and storms.One of them flies towards me and I open my arms to welcome him. The windspirit passes through me and with a shock my spirit returns to my body.
O Tyrinn, O Tyrinn. I miss you...