Sorry dat ik vrijdag niet heb geblogd! We waren met school op excursie naar Amsterdam en toen ik thuis kwam had ik het wel een beetje gehad. Dus dan maar twee dagen later.
 | |
| I AMsterdam met op de achtergrond het Rijksmuseum |
Zoals jullie weten gaat het al een tijdje wat minder goed met mij, vooral op school. Ik kan met niet goed concentreren, ik begin te laat met leren en mijn cijfers zakken. Gisteravond vertelde ik mijn ouders dat ik een 5,8 heb gehaald voor Maatschappijwetenschappen, terwijl dat zo ongeveer mijn favoriete vak is. (Vorig jaar stond ik gemiddeld een 8,5 dus afgerond een 9!!) Toen kwam het gesprek op wat er nou precies aan de hand is en mjijn moeder kwam met een analyse die alleen iemand kan geven die al zestien en een half jaar aan je vast zit. Om die analyse te begrijpen moeten jullie eerst iets over mijn verleden weten. (Wow, dat klinkt als iets uit een boek :p)
Ik ben nooit iemand geweest met veel vrienden. Mijn hele basisschooltijd heb ik eigenlijk maar twee goede vriendinnen gehad, M en V.
M bleef in groep 3 zitten en toet we in haar groep 7 en mijn groep 8 weet bij elkaar in de klas zaten (Jenaplanschool) waren we eigenlijk uit elkaar gegroeid.
V was een jaar jonger dan ik en in ik denk mijn groep 6 en haar groep 5 ging ze naar een andere school. Iedere kerstvakantie (en andere vakanties) gingen we bij elkaar logeren en schaatsen in het Openluchtmuseum. Toet we allebei op de middelbare school zaten verwaterde het contact en nu spreken we elkaar nauwelijks nog.
Nu op de middelbare school heb ik wat meer vrienden, en twee hele goede; Z en G.
Al sinds de eerste klas (ik zit nu in gymnasium 5) kost school me weinig moeite en haal ik hoge cijfers. Hoger dan de meeste leerlingen. Met een stuk minder moeite. Daar komt ook het probleem naar voren.
Als ik iets niet wil, ik geloof dat dat een eigenschap is die veel meisjes hebben, is het opvallen. Anders zijn. Ik ben van mezelf al anders genoeg zonder dat ik er ook nog door mijn cijfers bovenuit steek. Het feit dat ik anders was, heeft er in geresulteerd dat ik mijn hele basisschooltijd nauwelijks echte vrienden heb gehad.
En dan is er nog hetgene waar mijn moeder mee kwam. V begon op het gymnasium maar is na een jaar teruggevallen naar de havo, en sindsdien spreken we elkaar nauwelijks meer. O doet nu vmbo-iets. Z is door ziekte blijven zitten in de vierde en het gaat nog steeds niet echt lekker op school. G is een geval apart (daarom ga ik waarschijnlijk ook met haar om (: ) maar het komt er op neer dat haar cijfers op dit moment ook niet het je-van-het zijn.
Met M voelt het gewoon alsof we uit elkaar zijn gegroeid en daar heb ik vrede mee. Maar met V is het anders. Het voelt toch alsof ze me heeft laten vallen (op het laatst was ik meestal degene die belde etc.). Zoals mijn moeder zei: 'Je bent heel trouw, Raevyn. Jij zou iemand nooit om zoiets laten vallen.' En dat is ook zo. Ik ben trouw. Ik zou iemand niet om zoiets laten vallen. Ik accepteer mensen zoals ze zijn, met alles er op en er aan. Daarom ben ik ook bevriend met mensen die... nouja... anders zijn. Die door de anderen alleen maar raar of lastig worden gevonden.
Maar terug naar het onderwerp. Mijn moeder zei dit: 'Dat met V was niet leuk, en ik denk dat je daardoor bang bent dat je vrienden je zullen laten vallen omdat alles jou makkelijk afgaat. Maar dat zullen ze niet, en als ze het wel doen, dan zijn het geen echte vrienden.' (Dank voor deze oppeppende gedachte...)
Ik denk dat ze gelijk heeft. Ik ben bang dat mensen niet meer met me om willen gaan omdat het mij zo makkelijk af gaat en hun zo veel moeite kost.
Maar ik ben goed in leren. Daar kan ik niks aan doen, dat is niet arrogant bedoeld, en ik wil er al helemaal niet mee zeggen dat mensen die er minder goed in zijn dom zijn, het is gewoon zo. Dat moet ik niet wegstoppen. Ik moet niet proberen mezelf te veranderen omdat ik bang ben dat anderen anders niet meer met me om willen gaan, want dat werkt niet. Ik ben mezelf en als je dat niet leuk vindt, dan moet je maar niet met me omgaan.
 |
| Roaaarrrrrr!! |
Zo. Ik denk dat dit mijn langste blogpost ooit is.
Het lastige is natuurlijk dat mijn problemen echt niet ineens over zijn omdat ik weet wat er aan de hand is. Maar ik ben weer een stap verder, en iedere stap is er een.
Ik hoop dat iemand die dit leest er zelf ook nog wat aan heeft.
Groetjes,
Raevyn
p.s. Sorry dat jullie nu een heel verhaal hebben moeten lezen met alleen hoofdletters in plaats van namen, maar ik vind het niet netjes om zomaar mensen hun namen op internet te zetten. Dus vandaar. Sorry!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten